The last post

The last post

Toen ik me inschreef voor dit keuzetraject stond ik hier wel achter. De wereldoorlogen hebben me altijd wel aangesproken, maar ik had het gevoel dat ik hier niet voldoende over wist. Dit was dus mijn kans om me er nog eens 2 weken verder in te verdiepen en ik heb er geen spijt van.

De eerste ontmoeting verliep goed. We zaten voornamelijk met personen van lager onderwijs maar dit zorgde er niet voor dat ik me ongemakkelijk of niet welkom voelde. In tegendeel, als je je moest voorstellen dan kwamen de meeste al wat los en pikte je soms in op wat er verteld werd. Leuk om zo te starten!

Toen ik te horen kreeg dat ik niet echt een theorie ging krijgen was ik in het begin wat teleurgesteld. Ik had gehoopt toch 2 lessen echt ‘les’ te krijgen over de oorlogen om terug van alles op de hoogte te zijn in grote lijnen en om daar dan zelf uiteindelijk mee aan de slag te kunnen. Eens ik wist dat dit niet zo ging zijn ben ik dus opzoek gegaan naar wat achtergrondinformatie gewoon voor mezelf wat bij te benen.

Er werd verteld dat het de bedoeling was om een blog bij te houden. Hier had ik wel zin in. Ik had nog nooit gewerkt met een blog en keek hier dus echt naar uit om dit zo goed mogelijk te doen. Toch zat ik met een dubbel gevoel. Je was aan de ene kant heel erg vrij, maar aan de andere kant had je toch ook wat verplichtingen. Zo was je bijvoorbeeld alle dagen verplicht er iets op te zetten. Natuurlijk wou ik dus in orde zijn en deed ik dit ook. Toch merkte ik op dat ik soms lang moest zoeken naar iets interessant en boeien.. Ergens is het goed dat je ‘gepusht’ werd om er alle dagen over na te denken, maar aan de andere kant, als je nu echt niets leuk vind om te posten die dag dan zet je er beter niets op dan iets onnuttig denk ik dan?

Ik ben iemand die toch wel wat begeleiding nodig heeft. Af en toe een feedback dat ik goed bezig ben, of dat het in orde is kan ik wel gebruiken. Dit miste ik wel in het keuzetraject. We mochten de volgende dag telkens vertellen wat we gevonden hadden, maar wat je er ook opzette alles bleek in orde te zijn. Ik kreeg niet de indruk dat je iets fout kan doen en dit maakte me ergens heel onzeker. Je had wel de verplichte post maar toch waren deze opdrachten nog heel erg vrij.

Je kon dankzij de vrijheid die je kreeg wel zelf beslissen in welke richting je wou gaan en dit was dan weer wel een positief punt. Dat er niet werd opgelegd over welke oorlog het moest gaan vond ik wel fijn. Ik ben meer voorstander om dingen te weten te komen over wereldoorlog 2. Dat ik dan ook de kans kreeg om mezelf hier verder in te verdiepen was dus heel erg leuk.

Heel erg jammer vond ik dat de stadswandeling niet is doorgegaan. Ergens had ik al opgevangen dat het minder interessant was voor kleuters, maar toch was ik heel erg benieuwd naar hoe het verhaal had gegaan. Ik wou wel weten hoe je het thema bij de lagere school kon toepassen en wie weet had je dit wel kunnen omvormen naar de kleuterklassen ook.

Het uitwerken van de ideeënmap en de koffer gewoonweg SUPER. Ik vond dit zo leuk om te doen en heb er ook dingen uit geleerd. Ik had nooit verwacht dat ik het onderwerp oorlog zou kunnen uitwerken in een kleuterklas. Maar na lang nadenken en brainstormen met het groepje merkte we toch dat we heel veel hier rond kunnen doen. Wij hebben de opdrachten afgebakend tot de 2^de wereldoorlog omdat we dit zelf het meest interessantste vonden.
Ik weet niet of ik het thema ooit echt zal gebruiken, maar ik weet wel als het aanbod zou komen zal ik zeker gebruiken wat ik deze week heb uitgewerkt.

Dat we verplicht waren om een uitstap te doen vond ik zeker en vast positief. Het bezoeken van iets wat je zelf interessant vond gaf zeker een meerwaarde aan dit vak. Doordat je zelf kon kiezen naar waar gaf dit een extra boost om hier nog meer over op te zoeken en te weten te komen. Kazerne Dossin had ik nog nooit bezocht en sprak me dus wel aan. In het begin dacht ik dat dit een soort van opvang centrum was voor de joden waar ze veilig waren en zich konden verstoppen. Door hier een bezoek aan te brengen zag ik dus in dat dit helemaal niet zo was maar dat ze werden doorgestuurd van hier naar Auswtsch. Het bezoek heeft me enorm geraakt en me doen stilstaan bij dingen waar we anders zo makkelijk overgaan. We weten allemaal dat de oorlog veel slachtoffers heeft gemaakt, maar door de aantallen te zien op een bord, verduidelijkt met foto’s kwam toch wel even hard aan. Eens ik thuis kwam heb ik er echt nog over gelezen en opgezocht omdat het zeer interessant was. Ik was dus zeer tevreden over mijn keuze en was blij dat we de kans kregen om iets te bezoeken binnenin de periode van het keuzetraject zelf.

Ik had het eerlijk gezegd nooit gedacht in het begin maar ik ben toch meer te weten gekomen dan ik had verwacht. Omdat ik niet echt begeleid werd ging ik er vanuit dat ik ook niet veel meer zou bijleren. Maar in tegendeel, doordat je nu kon opzoeken waar je echt in geïnteresseerd was onthoud je de dingen ook beter dan dat ze helemaal niet aansluiten bij je interesses. Ik vond het fijn dat we zoveel vrijheid kregen, maar een beetje meer structuur of gerichtheid bij de blog had voor mij zeker geen kwaad gedaan.

Ik ben blij dat ik het gevolgd heb, en als ik ooit het thema ‘oorlog’ krijg in mijn kleuterklas zal ik er met volle goesting en moed aan beginnen omdat ik weet dat het dankzij dit keuzetraject wel mogelijk is. 

dans

Ik heb vroeger zelf gedanst en toen ik dit vond was ik er helemaal stil van. De emotie dat deze personen in de dans hebben gestoken is gewoonweg ongelofelijk. 
Omdat je de dans kon linken aan het thema oorlog wou ik deze prachtige voorstelling ook met jullie delen.
Kijk, wees stil en geniet...

keuzetraject

Wat ik zeker zal onthouden van dit keuzetraject is de uitstap die wel zelf mochten bepalen. Ik ben naar Kazerne Dossin geweest en dit was de eerste keer. Dat we genoeg vrije dagen hadden en de kans kregen om iets te bezoeken vond ik zeer fijn. Iedereen moet die bepaalde plekken toch wel eens gezien hebben. Dat wij hier ‘verplicht’ naar toe moesten kwam ineens goed uit.

Het werken in de groepjes maakte alles toch wel aangenamer. Je kon overleggen, ideeën uitwisselen en alles verdelen.

Wat ik zeker heb opgestoken uit dit keuzetraject is dat je niet te makkelijk mag opgeven. In het begin dacht ik dat het thema oorlog in een kleuterklas gewoonweg onbegonnen werk was. Maar door er rustig over na te denken en het op een speelse en leuke manier aan te brengen ben ik tot besef gekomen dat het eigenlijk wel zou lukken. De meeste onderwerpen die je in het basisonderwijs aanbrengt kan je dus ook in de kleuterklas aanbrengen als het maar op een speelse manier gebeurt.

De werkwijze van de blog vond ik op zich niet slecht. Misschien kan je tegen volgend jaar een ‘verplicht’ puntje maken dat je minstens 3 keer moet gereageerd hebben op iemand anders zijn blog. Zo ben je ook verplicht om eens andere documenten te lezen en hierover na te denken of te reflecteren. 

Keuzetraject

Bron : eigen reflectie 

Het keuzetraject : algemeen

Toen ik me inschreef in dit keuzetraject had ik verwacht dat ik veel ging te weten ging komen over de oorlog. Aan de ene kant weet ik wel een aantal dingen meer, maar dit omdat je zelf bent gaan opzoeken. Ik had verwacht dat we meer een ‘theoretisch’ keuzetraject gingen krijgen.

Over de blog heb ik gemengde gevoelens. Positief vond ik dat je ergens vrij was om te zoeken wat je wou zoeken en dus niet echt iets fout kon posten. Langs de andere kant ben ik iemand die graag structuur heeft en dit was er met dit keuzevak erg weinig. Je kon posten wat je wou , als je het interessant vond of leuk kon je het delen met de rest.  Maar echt vast opgelegde opdrachten waren er niet ( toch niet ivm de blog ). Voor de mensen die hier veel van kennen was het waarschijnlijk allemaal heel simpel, maar ik had nog nooit gewerkt met een blog en had toch graag een beetje meer uitleg gekregen in het begin van traject. Daarmee bedoel ik echt de praktische kant. Opmaak, offline zetten, labels toevoegen, …

Dat je het thema oorlog moest uitwerken voor in de klas vond ik dan weer wel interessant. Spijtig dat het keuzetraject meer gericht was op lager onderwijs maar ondanks dat denk ik toch dat we goed onze weg hebben gevonden. We zijn een aantal keren samen gaan zitten om te brainstormen en te bespreken. Zowel de ideeënmap als de koffer vond ik leuk. Zo moest je alles eens een keer uitschrijven en er echt over nadenken om dan achteraf meer ontspannen te kunnen knutselen of uitwerken.

Ik vond het heel erg spijtig dat onze uitstap niet is kunnen doorgaan. Dit had echt een meerwaarde geweest voor het vak en ook voor de groepsband. Ik ben nu soms op mensen hun blog aan het kijken zonder te weten welk gezicht bij welke naam hoort.

Dat we telkens een halve dag les hadden en dan weer een halve dag vrij vond ik zeer positief. Je kon tijdens de les van sommige ideeën opdoen, er dan over nadenken op weg naar huis, thuiskomen en meteen iets over opzoeken of posten. Als je laat thuis bent dan is je concentratie ook vaal minder.

Kort samengevat :

Wat moet er zeker blijven?

-        De voormiddag les – namiddag thuis werken

-        De blog ( maar met iets meer uitleg )

-        Uitwerking voor in de klas ( ideeënmap + koffer )

Wat moet er eventueel aangepast worden?

-         Meer gericht op kleuteronderwijs

-         Uitstap met de hele groep

       Het traject misschien starten met meer theoretische uitleg ( bv 2 lessen ) 

ideeënmap

Bron : Eigen mening

Aanbod ideeënmap :

Gisteren zijn we voor de 2^de keer samengekomen om te werken aan onze ideeënmap. We zaten allemaal op dezelfde golflengte en dit was leuk om er aan te beginnen.

We hebben geprobeerd om 5 belangrijkste ‘dagaccenten’ te kiezen waardoor we de kleuters op 5 dagen toch een beter beeld zouden kunnen geven van het begrip ‘oorlog’.  We hebben gekozen om onze activiteiten uit te voeren bij de oudste kleuters. Omdat het toch een moeilijker thema is zouden we dit zeker en vast niet doen bij de 1st kleuterklas.

In een kleuterklas is het belangrijk dat je zorgt voor afwisseling en dat je de kleuters dus kan blijven boeien. We hebben dan ook geprobeerd om de activiteiten in verschillende ontwikkelingsdomeinen te steken. Het ene zal meer aansluiten bij taal, terwijl het andere dan weer actiever zal zijn.

In het begin dacht ik dat we heel moeilijk op gang zouden komen, maar eens de ideeën begonnen te komen wisten we allemaal wel dat het mogelijk was. Het is en blijft een belangrijk onderwerp dat je zeker moet aanbrengen in het leven van een kind.

Ik was heel tevreden over de samenwerking van mijn groepje. We hebben goed samengewerkt, ingespeeld op elkaar, elkaar gemotiveerd en tegen het einde van de dag waren we trots op onszelf over het resultaat.  

This is war

Toen ik dit nummer vond was het niet helemaal mijn genre van muziek maar ik vond het zeker niet slecht.
Toen ik de eerste zin las was ik eigenlijk al verkocht en daarom post ik het eventjes op mijn blog..
Misschien zijn er sommige van jullie die het nummer wel super vinden.

If we don't end war
War will end us

Kazerne Dossin

Vandaag zijn we met ons groepje van 4 naar Kazerne Dossin geweest. Ik wist niet wat ik hiervan moest verwachten maar het is beter meegevallen dan we dachten. 

Het bestond uit 3 verdiepen. De eerste kreeg de naam : Massa en de andere 2 : .. en De dood. De eerste verdieping bestond uit borden met tekst. In het begin lees je natuurlijk geconcentreerd maar na een paar borden begint de concentratie al af te dwalen. Ik heb zeker niet alles gelezen maar eerder de titels die me aanspraken. 
Op de 2de verdieping bestond alles uit mini fragmenten. Je moest een telefoon vastnemen en aan de hand hiervan kon je kiezen welk fragment je wou bekijken en beluisteren. dit vond ik veel boeiender en kon hier geconcentreerd naar blijven luisteren. Ik heb de fragmenten denk ik allemaal bekeken en vond het zeer interessant. Situaties werden kort en bondig verteld waardoor je toch een beter beeld kreeg over hoe het er allemaal aan toe ging.
Toen ik op de 3de en laatste verdieping kwam wist ik totaal niet wat er mij te wachten stond. De Dood.. Hoe zouden ze dit voorstellen. Het werd voornamelijk voorgesteld met cijfers. De cijfers waren zeer pakkend. ongelofelijk hoeveel dat er kunnen zijn. De cijfers werden hier en daar verduidelijkt met foto's en prenten wat natuurlijk af en toe wel schokkend was. Sommige werden per 50 afgeschoten alsof het iets van niets was. 

Ik ben blij dat ik er eens ben geweest. Het is toch iets wat je zal bij blijven. Persoonlijk zal ik het meeste onthouden uit de audiofragmenten omdat dit meer 'actief' deelnemen was.




 
Hier zo je de muur die zowel op de eerste al tweede verdieping stond. Dit waren al de mensen die in Kazerne Dossin hebben gezeten. 

Hier kan je duidelijk zien dat je aan de hand van een telefoon naar een scherm moest kijken om zo meer te weten te komen van bepaalde situaties.

last post

Mijn ouders zijn een paar maand geleden naar the last post gaan kijken en waren hier erg van onder de indruk. Zelf wist ik hier niet zo veel over en daarom ben ik er wat over gaan opzoeken.

De Last Post Association is een Ieperse vrijwilligersorganisatie. De vereniging werd opgericht in 1928 en organiseert sindsdien elke avond de Last Postplechtigheid in de Ieperse Menenpoort. Zij stelt zich tot doel deze traditie onbeperkt in stand te houden.

De Last Post Association wil bijdragen tot alles wat de betekenis van de hulde kan versterken en ook eerbied wekken voor alles wat de Menenpoortvertegenwoordigt: het offer en het lijden, maar ook de solidariteit, het plichtsbewustzijn en de heldhaftigheid van de soldaten die aan de strijd deelnamen.

Het is een traditie dat de klaroeners van de organisatie het uniform van de vrijwilligers van de lokale brandweer dragen, waartoe ze behoren.

Verloop van een uitgebreide Last Postplechtigheid:

• Geef acht
• Gebed en/of toespraak
• Last Post
• 1 minuut stilte
• Lament
• Kransneerlegging
• Reveille
• Nationale Volkslied(eren)

Trouw aan de statuten, wil de Last Post Association, de soldaten van het Britse Rijk die het leven lieten tijdens de Grote Oorlog van 1914-'18, eren en herdenken. Er wordt hierdoor dankbaarheid betoond, elke dag opnieuw, aan hen die streden en sneuvelden voor het herstel van de vrede en de onafhankelijkheid van België.

De Menenpoort is hiervoor een uitgelezen plek, aangezien op de wanden van de indrukwekkende poort de namen staan gebeiteld van 54.896 soldaten van Engeland en de Commonwealth die in de Eerste Wereldoorlog sneuvelden en van wie geen identificeerbaar stoffelijk overschot werd gevonden. Ofwel liggen ze verloren in de Ieperse velden, ofwel op één van de vele oorlogskerkhoven rondIeper, met op de grafsteen de vermelding Known Unto God. Het gaat om de namen van de vermiste militairen uit het Gemenebest tot aan de slag bij Langemark (16 augustus 1917). DeMenenpoort kon niet alle namen dragen, vandaar dat de vermisten vanaf die datum vermeld staan op het Tyne Cot Memorial. Voor de vermisten uit Nieuw-Zeeland en Newfoundland bestaan aparte gedenktekens.

De betekenis van de plechtigheid is in de loop der jaren wat uitgebreid: wanneer de Last Post geblazen wordt, worden niet alleen de gesneuvelden van het Britse Gemenebest herdacht, maar evenzeer de Belgische, Franse en andere geallieerden, die meevochten

edere dag kort voor twintig uur legt de politie het verkeer stil aan de Menenpoort: het dagelijkse leven houdt even halt om met de Last Postplechtigheid terug te keren naar '14-18' en de gevallen soldaten te eren en te gedenken.

Als plaats werd de Menenpoort gekozen, de plaats waarlangs vele soldaten naar het front trokken, velen om nooit meer terug te keren.

De Last Post is oorspronkelijk het klaroengeschal dat in het Britse en andere legers het einde van de werkdag aankondigde. In de context van de Last Postplechtigheid staat het voor een definitief vaarwel aan de gesneuvelden.

Gelijkaardig is het met de Reveille, die traditioneel gespeeld werd bij het aanvang van de dag, om de troepen wakker te maken en hen tot de plicht op te roepen. In de context van de Last Postplechtigheid symboliseert de Reveille niet enkel het terugkeren naar het dagelijkse leven na de plechtigheid, maar eveneens de wens van eeuwige rust voor de gesneuvelden.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd, onder de Duitse bezetting, de ceremonie verboden. De ganse oorlog door werd een vervangende ceremonie gehouden op Brookwood Military Cemetery, in Surrey. Op 6 september 1944, dag waarop de 1e Pantserdivisie (Polen) Ieper bevrijdde, werd de traditie hernomen, ondanks het feit dat toen nog gevochten werd in andere delen van de stad.

Elke avond om 20.00u precies wordt het verkeer onder de Menenpoort stilgelegd om de klaroeners van de Last Post Association de kans te geven hun eenvoudig, maar ontroerend eerbetoon te blazen ter nagedachtenis van de soldaten die in de Eerste Wereldoorlog op Belgisch grondgebied vochten en sneuvelden.

De dagelijkse Last Postplechtigheid is vrij en gratis toegankelijk voor iedereen, zonder reservering vooraf.

Wat met oorlog in het basisonderwijs?

Is het onderwerp oorlog belangrijk in het basisonderwijs?

De oorlog is niet iets klein dat heeft plaatsgevonden en dan vergeten werd. Het is iets groot dat nu nog steeds in het leven van de mensen een plaats heeft.

Niet dat we er alle dagen aan denken, maar je merkt toch dat er hier en daar nog eens iets over gezegd wordt. Dat we dus dit stuk van de geschiedenis bijbrengen aan kinderen vind ik belangrijk. Je hoeft in het basisonderwijs natuurlijk niet alle kleine details aan te leren maar dat de kinderen weten wat er in grote lijnen gebeurd is kan zeker geen kwaad. Vroeg of laten komen ze er toch mee in aanmerking. Je hoeft maar de televisie op te zetten en er komt al geweld aan te pas. Is het niet in een film dan is het op het nieuws. Als kinderen hierover vragen hebben is het belangrijk dat wij als leerkracht hierop kunnen inspelen.

In het lager onderwijs kan je al meer specifiek rond namen gaan werken of data terwijl je in een kleuterklas meer algemeen zal werken rond liefde en haat of vrede en ruzie. Aan de hand van bepaalde opdrachten zullen ze dan wel begrijpen wat er aan de hand is.

Ik vind het ook belangrijk dat de kinderen eens stilstaan dat het overal anders kan zijn. Niet alle kinderen gaan naar school zoals wij, of hebben een lieve mama en papa. Door over de oorlog te praten laat je ze zien dat het vroeger anders was.

Kinderen staan meestal open voor nieuwe dingen. Ze zijn nieuwsgierig en willen dingen te weten komen. Daarom kan je als leerkracht hier gebruik van maken en vertellen over onderwerpen zoals de oorlog. Het hoort nu eenmaal bij het leven, en dat ze leren dat het vroeger anders was dan nu is zeker niet verboden. Ik vind het wel belangrijk dat je rekening houdt me je klas. De ene klas zal meer nood hebben aan details, terwijl de andere voldoende heeft met de grote lijnen. Omdat het al een redelijk zwaar onderwerp is vind ik het wel van groot belang dat je op tijd het onderwerp afbakent dat de kinderen niet met een slecht gevoel naar huis gaan. 

De invloed van de oorlog op de mensen

Bron : 

http://www.cijfers.net/wo1.html

http://www.cijfers.net/wo2.html

De invloed van de oorlog op de mensen

In wereldoorlog 1 waren er ongeveer 8.5 miljoen slachtoffers. Als ik dit aantal zag dan verschoot ik toch wel even. Ik wist wel dat het getal erg hoog zou liggen, maar 8.5 miljoen zag ik niet aankomen. Het waren voornamelijk militairen die omkwamen.

Hieronder vind je een lijst met de 10 landen die het zwaarste getroffen werden :

-          Duitsland

-          Rusland

-          Frankrijk

-          Oost – Hongarije

-          Britse rijk

-          Italie

-          Roemenië

-          Turkije

-          Verenigde staten

-          Bulgarije

In wereldoorlog 2 waren er een stuk meer slachtoffers. Toen ik het getal 8.5 miljoen zag staan bij de eerste wereldoorlog vond ik dit al veel. Dat er bij de tweede wereldoorlog 55 miljoen slechtoffers vielen greep me dus wel enorm.  Dit is zo enorm veel, als je er dieper over nadenkt lijkt het bijna onmogelijk. De 5 000 000 joden die omkwamen in de concentratiekampen werden hier nog niet eens bijgeteld.

Ook hier vind je een lijst met de landen die het zwaarst getroffen werden :

-          Sovjet unie

-          China

-          Duitsland

-          Polen

-          Japan

-          Joegoslavië

-          Roemenië

-          Frankrijk

-          Britse rijk

-          Italië

Hoe langer ik er over nadenk, hoe akeliger het wordt. Dat er zoveel mensen kunnen omkomen is gewoon verschrikkelijk. Wat moet er toch in die mensen hun hoofd allemaal zijn omgegaan? Het is iets dat we nooit zeker zullen weten. Wat ik wel kan zeggen is dat deze mensen zonder twijfel in een hele grote angst leefden. Angst om dierbare personen te verliezen, maar ook de angst om andere te moeten doden. Wetende dat die mensen ook een familie hebben. Deze mensen moeten dag en nacht geleefd hebben met gemengde gevoelens en met twijfels. Zullen ze ooit hun familie terug zien? Zullen ze de oorlog overleven? Als ik die vijand niet dood, zullen ze mij doden.

Ik denk dat kinderen het begrip oorlog nooit ten volle zulle begrijpen. Maar het is onze taak als juf om hier toch op een of andere manier eens rond te werken. De oorlog is iets dat gebeurt is, en dat de mens nooit zal kunnen vergeten. Wij kunnen proberen kinderen te laten beseffen dat het een hele zware periode is. In de lagere school kan je al meer gaan werken rond ‘ de oorlog ‘ terwijl je bij kleuters eerder naar de thema’s ruzie en vrede zal gaan.  Dat de kinderen de oorlog nog niet helemaal begrijpen is zeker niet erg. Maar dat ze weten dat er vroeger hele erge dingen zijn gebeurd is al een begin.

Ik denk dat wij als volwassene ons wel een beeld vormen van wat het met ons zou doen. Maar wat er effectief in je omgaat op die moment zelf zullen wij nooit weten. De oorlog is zo extreem dat je het echt moet meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen wat het is. 

Kazerne Dossin

Bron : 
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kazerne_Dossin


Wij denken er over na om onze uitstap te houden naar Kazerne Dossin. Omdat ik hier zelf nog niet zo veer over weet heb ik al wat achtergrond informatie opgezocht die is dan ineens met jullie zal delen.

Kazerne Dossin in Mechelen werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Duitse leger gebruikt als doorgangskamp (SS-Sammellager Mecheln) om Joden en zigeuners uit België te transporteren naar Auschwitz.

De Dossinkazerne heeft een geschiedenis die verder teruggaat dan WO II. Het geheel werd in 1756 gebouwd in opdracht van Maria Theresia van Oostenrijk en heette aanvankelijk ‘Hof van Habsburg’. De stad stond in voor de bouw van de kazerne. Het gebouw diende als infanteriekazerne en huisde 2400 soldaten. Later werd het pand gebruikt voor niet-infanteristen en als opslagruimte. In 1936 kreeg het gebouw de naam Kazerne Dossin, voluit Kazerne Dossin de Saint-Georges, genoemd naar luitenant-generaal Baron Dossin de Saint-Georges.

Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog capituleerde de Belgische staat. Generaal Alexander Von Falkenhausen werd vanaf dan aangeduid als militair bevelhebber van België en Noord-Frankrijk. De Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (Sipo-SD) opende een kamp in het Fort van Breendonk. Kurt Asche, referent Judenangelegenheiten bij de Sicherheitspolizei, was verantwoordelijk voor de Jodenvervolging in deze streek.

Binnenplaats van Kazerne Dossin.

Tussen oktober 1940 en juni 1942 werden een reeks van Joodse verordeningen uitgevaardigd. Het werd Joden o.a. verboden ’s avonds hun huizen te verlaten, Joodse kinderen werden uitgesloten uit scholen en ze werden verplicht de Jodenster te dragen. Daarnaast mochten Joodse ambtenaren, leraren en magistraten hun ambt niet meer uitvoeren en werden Joodse ondernemingen overgedragen aan niet-Joden.

Op 11 juni 1942 werd door Adolf Eichmann het bevel gegeven te starten met de deportatie van Joden. Reeder, rechterhand van Von Falkenhausen en bevoegd voor de militaire administratie in het bezette België, keurde een voorlopige vrijstelling van deportatie voor Joden met de Belgische nationaliteit goed. Dit deed hij om de rust te verzekeren. Toch betrof dit slechts een klein gedeelte van de Joden in België omdat meer dan 93 procent van de Joden emigranten waren. Tot de opening van het verzamelkamp Kazerne Dossin werden Joden in het Fort van Breendonk gevangengenomen.

Eind juli 1942 werd Kazerne Dossin dan als verzamel- en doorgangskamp ingericht. De Dossinkazerne was voor dit doel ideaal gelegen: centraal tussen Brussel en Antwerpen, waar 90 procent van de Joden woonden. Er liep een goederenspoorweg vlak naast de Dossinkazerne, zodat de gevangenen direct en ongezien naar de treinwagons konden worden geleid. Het verzamelkamp stond onder de leiding van SS-Sturmbannführer Philipp Schmitt, die ook verantwoordelijk was voor het Fort van Breendonk. Later werd de functie overgenomen door Hans Johannes Gerard Frank, die een meer gematigde aanpak had. Een deel van de Joden werd ook via het doorgangskamp Drancy in Frankrijk gedeporteerd.

Vanuit dit kamp in Mechelen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog 25.482 Joden en 351 zigeuners naar Auschwitz-Birkenau gedeporteerd. Van hen keerden 1.240 personen levend terug. Dit is minder dan 5% van het aantal mensen dat in de kazerne terecht kwam. Aanvankelijk werden Joden in Mechelen verzameld via een tewerkstellingsbevel. Later ging men over op een meer agressieve aanpak. Vanaf dan werden in verschillende regio’s in Antwerpen en Brussel razzia’s gehouden. In de zomer van 1942 werden de meeste mensen gedeporteerd. In 100 dagen verzamelde het Duitse leger toen 16.873 Joden en zigeuners voor transport. Slechts 385 overleefden.

Bij hun aankomst in de Dossinkazerne werden Joden en zigeuners geregistreerd en werden hun namen op de deportatielijsten geschreven. Hun goederen werden geconfisqueerd door het Duitse leger. Tijdens hun verblijf werden mannen en vrouwen fysiek en mentaal mishandeld door de bewakers. Ze moesten zich openbaar uitkleden voor onderzoek en werden vaak zonder reden geschopt en geslagen. Onder Hans Johannes Gerard Frank veranderde de situatie enigszins. De werkdruk werd verlaagd en de slaapruimtes werden verwarmd. De gevangenen bleven gemiddeld minder dan een week in de kazerne.

De gedeporteerden werden in 28 transporten naar Auschwitz gebracht. Op 19 april 1943 werd transport XX door het Belgische verzet te Boortmeerbeek tegengehouden. Hierbij konden 232 gevangenen ontsnappen, waarvan er 119 nooit meer opgepakt werden. Dit was tevens het eerste transport waarbij Joden werden vervoerd in goederenwagons. De gevangenen, waaronder vrouwen en kleine kinderen, moesten een aantal dagen rechtop blijven staan.

Bij de grote transporten uit 1942 werd ongeveer 65% van de gedeporteerden na aankomst onmiddellijk vergast. De anderen werden als dwangarbeiders aangesteld. Door gebrek aan voedsel en hygiëne stierf ook een groot deel van hen. Vanaf 1944 werden procentueel gezien minder Joden uit België onmiddellijk vergast. Velen van hen kwamen wel om tijdens de zogenaamde dodenmarsen in 1945. Het laatste transport vertrok op 31 juli 1944. Op 4 september 1944 zijn de laatste 520 gevangenen vrij, één dag nadat de bewakers Kazerne Dossin waren ontvlucht.

Vanaf 4 september 1944, het einde van de Tweede Wereldoorlog in Mechelen, werd de Dossinkazerne een interneringskamp van de Belgische repressie. 200 tot 300 verdachten werden eerst op de binnenkoer van het stadhuis wederrechtelijk samengebracht en nadien met vrachtwagens vervoerd naar de Dossinkazerne (en de kazerne luitenant-generaal baron Michel, eveneens te Mechelen). Opnieuw werd de rechtsgang in de Dossinkazerne met de voeten getreden en werden de mensenrechten er geschonden. Vanaf 16 september 1944 (tot juni 1947) stond de Dossinkazerne officieel onder controle van het Ministerie van Justitie.

In 1948 kreeg het gebouw als school voor de administratie van de Krijgsmacht zijn oorspronkelijke functie terug. In 1973 echter verhuisde dit militaire instituut, waarna Kazerne Dossin in verval raakte. In de jaren ’80 werd het complex daarom in appartementen opgedeeld en in 1989 nam ook het stadsarchief zijn intrek in het gebouw. Op vraag van de Vereniging van de Joodse Weggevoerden in België - Dochters en zonen van de deportatie (VJWB) en het Centraal Israëlitisch Consistorie van België (CICB) werd daarbij ook ruimte vrijgemaakt voor een museum over de periode waarin de kazerne als verzamelkamp dienstdeed. Het Joods Museum van Deportatie en Verzet werd officieel geopend in 1995 met steun van de Stad Mechelen en de provincie Antwerpen. Naast een museum werd ook een documentatiecentrum uitgebouwd. Dit documentatiecentrum wil op een consistente wijze de documentatie over Joodse gedeporteerden verzamelen, inventariseren, bewaren en ontsluiten. Het documentatiecentrum beschikt zelf over zo'n drieduizend bundels bestaande uit in beslag genomen documenten van Joodse gedeporteerden. Het betreft brieven, identiteitskaarten en werkvergunningen van 4400 mensen die naar de vernietigingskampen zijn gestuurd via Mechelen. Het museum vertelt het verhaal van de Jodenvervolging in België en de functie van Kazerne Dossin daarbinnen.Ook zijn er appartementen gevestigd met als syndicus AB Vastgoedbeheer. Het geheel werd in 2011 herdoopt tot Kazerne Dossin, Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten. De voorstel kwam er op initiatief van minister-president Patrick Dewael. In de eerste plaats wil Kazerne Dossin een historisch museum blijven, maar daarnaast ook kritisch wijzen op mechanismen die leiden tot schendingen van de mensenrechten. Voor de uitbreiding van de site werd een nieuwbouw ontworpen door het architecten AWG van Bob Van Reeth.

lijfwacht van Hitler

Bron : 
http://www.knack.be/nieuws/mensen/getuige-hitlers-laatste-levensuren-overleden/article-normal-104997.html



Als ik aan Hitler denk, dan komen er een aantal woorden in mij op. Hard, Wreed, ziek, onmenselijk, moordenaar, ... Kort samengevat enkel en alleen maar slechte begrippen. Toen ik dit artikel vond, was ik even van de kaart. Hoe kan je nu na alles wat deze man heeft aangericht blijven zeggen dat Hilter een normale man was, en het ergste van al, hoe kan je op zo iemand nu trots zijn?? Verschrikkelijk vind ik het als ik er over moet nadenken.. Respect hebben voor een moordenaar, dat gaat voor mij veel te ver! 

Hieronder vinden jullie een artikel waarin je kan zien dat de laatste lijfwacht van Hilter gestorven is. Hij overleed vorig jaar op 6 september.

Getuige Hitlers laatste levensuren overleden

06/09/2013 om 15:05 - Bijgewerkt om 15:10

Rochus Misch, Adolf Hitlers laatste bodyguard, is overleden. Hij werd 96.

De laatste lijfwacht van Adolf Hitler is op 96-jarige leeftijd overleden. Tijdens een groot deel van de Tweede Wereldoorlog stond Misch aan de zijde van de Duitse dictator. In Hitlers bunker in Berlijn was hij ook getuige van diens laatste uren.

Verschillende internationale media melden het nieuws. Na een korte ziekte is de man in Berlijn overleden. Tot het einde van zijn leven bleef Misch trots op zijn jaren met Hitler, die hij graag "baas" noemde. In een interview uit 2005 herinnerde Misch Hitler als "een heel normale man". Hitler "was geen bruut, geen monster, geen superman". (Belga/AVE)

Gedicht

Bron : 

Tekstfragment uit de film: 'All quiet on the western front' (1979)

We zagen vandaag in de klas een stukje uit de film : joyeux noël. We kregen het fragment te zien dat de soldaten besloten om hun wapens neer te leggen voor kerstavond. Ze kwamen samen, dronken en praatten met elkaar, zonder enige vorm van bedreiging te zijn op die moment. 

In dat stuk zag je duidelijk dat ieder van die soldaten toch maar 'gewoon' een mens is met gevoelens. Net zoals jij en ik. Je zag dat ze genoten van het moment even zonder angst te leven en gewoon te kunnen genieten van de dingen die op hun afkwamen. Ze vertelde over hun familie en je zag dat ze elkaar ook echt begrepen, ook al waren ze normaal gezien vijanden van elkaar. 

Ik vond het zeer mooi om te zien dat er zo'n gebeurtenissen toch ook echt konden plaatsvinden tijdens deze zware tijden.  Toevallig kwam ik op een gedicht dat perfect bij deze scene paste. Ik vond het zeer mooi en het gedicht raakte me ook echt. Het was een stukje dat vertaald is uit de film : All quiet on the western front.
Het stukje tekst doet je nadenken en beseffen dat de mensen zelf ook me enorme schuldgevoelens zitten ... 

Ik wilde je niet afmaken..., maar je besprong me ineens.
Wat zou jíj gedaan hebben?
Ik ken je helemaal niet..., van zo dichtbij.
Ik zag alleen je geweer, je bajonet, je granaten.
Als we dat zouden weggooien...,zouden we broeders zijn.
Maar dat mogen we ons zeker niet realiseren..., dat mogen we niet!
We hebben allebei een moeder..., en een vader..., hetzelfde.
Onze doodsangsten..., hetzelfde.
De pijn..., hetzelfde.
Alles..., echt alles!

Vergeef me, kameraad.       

V1 bom gevonden

bron : 
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3592585/2014/02/07/V1-bom-op-vindplaats-tot-ontploffing-gebracht.dhtml 

V1-bom op vindplaats tot ontploffing gebracht

© Archieffoto ANP.

De V1-raket die vorige week is gevonden op een akker in Kruisland (Noord-Brabant), kan niet worden gedemonteerd en moet daarom op de vindplaats tot ontploffing worden gebracht. De Explosieven Opruimingsdienst Defensie (EOD) heeft dat vrijdag bekendgemaakt in Steenbergen.

De bom werd vorige week gevonden tijdens gericht onderzoek. De ontsteker van de V1-bom zit aan de onderzijde en is slechte staat, zeiden specialisten van de EOD.

Waarnemend burgemeester Joseph Vos van Steenbergen verwacht dat de voorbereidingen voor de gecontroleerde ontploffing nog een paar weken gaan duren. Volgende week denkt hij te kunnen zeggen hoeveel mensen hun huis moeten verlaten op de dag van de ontploffing ('V-Day').

Om de luchtdrukeffecten van de explosie te beperken wordt de bom afgedekt met een grote hoeveelheid zand en om de aardschok te beperken wordt onder andere het grondwaterpeil verlaagd, aldus specialisten van de EOD. Ze noemden het vrijdag een 'zeer moeilijke ruiming.'

De vliegende V1-bom werd in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers afgevuurd in de richting van het Antwerpse havengebied, maar stortte eerder neer en bleef volledig intact. De bom bevat netto 930 kilo springstof. De vondst is zeer zeldzaam en komt ongeveer eens in de 10 jaar voor, aldus de EOD.

De gemeente gaat uit voorzorg een nulmeting doen bij de huizen van omwonenden om eventuele schade te kunnen beoordelen. Er wordt een verzekering afgesloten.

Eigen mening : 

Er werd vandaag in de klas verteld dat er nog steeds resten worden gevonden van de Wereldoorlogen. Ik was benieuwd of er recent nog iets gevonden was en ging daarom opzoek. Ik kwam op dit artikel terecht en vond het heel indrukwekkend. Dat er vorige week nog een V1 bom was gevonden vond ik ergens eng, maar ook heel spannend. Dat de bom echt afkomstig is uit de 2de wereldoorlog vond ik zeer spectaculair. Toen ik het gelezen had was het eerste dat in mij opkwam : ik wil dat zien!!

Jammer genoeg zal dit niet gaan maar het idee dat er recent nog iets gevonden is vond ik ook al fijn. 

Oorlog in syrië

Bron :
http://www.knack.be/nieuws/wereld/smerige-oorlog-in-syrie-kinderen-gemarteld-en-baby-s-vermoord/article-normal-97438.html

Smerige oorlog in Syrië: kinderen gemarteld en baby's vermoord

13/06/2013 om 14:36 - Bijgewerkt op 20/08/2013 om 08:09

Het conflict in Syrië draait uit op een almaar smeriger oorlog waarbij kinderen worden gemarteld en gedood en hele families, met inbegrip van baby's worden uitgeroeid. Dat blijkt uit een nieuw rapport van de Verenigde Naties. De VN spreekt van 'een zinloze slachting'.

VN-mensenrechtencommissaris Navi Pillay. 'Niemand wint iets bij deze zinloze slachting.' 

Tijdens het meer dan twee jaar durende conflict in Syrië zijn tot eind april in totaal minstens 93.000 mensen om het leven gekomen. Onder hen ook minstens 6.500 kinderen. Dat maakten de Verenigde Naties bekend.

Volgens de cijfers van de VN komen sinds juli maandelijks 5.000 mensen om het leven. De vorige schatting van het VN-kantoor voor de mensenrechten gewaagde in november van 60.000 dodelijke slachtoffers. In mei had Vuk Jeremic, voorzitter van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, nog gesproken over 80.000 slachtoffers.

De meeste slachtoffers werden geteld in de landelijke buitenwijken van Damascus (17.800) en Homs (16.400). Daarna volgen de regio's Aleppo (11.900), Idlib (10.300), Daraa (8.600), Hama (8.100), Damascus (6.400) en Deir ez-Zor (5.700).

Kinderen

De VN registreerden vooral mannelijke slachtoffers, maar de experts slaagden er verder niet in om uit te maken hoeveel daarvan burgerslachtoffers zijn. In het merendeel van de gevallen werd ook geen leeftijd vermeld, maar volgens de VN is er sprake van minstens 6.561 omgekomen minderjarigen, onder wie 1.729 kinderen van minder dan tien jaar.

Zinloze slachting

"Deze hoge cijfers weerspiegelen de dramatische verslechtering van de situatie", aldus de VN-mensenrechtencommissaris Navi Pillay. "Niemand wint iets bij deze zinloze slachting. Landen met invloed kunnen, als ze samenwerken, heel wat meer doen om het conflict tot een snel einde te brengen en zo talloze mensenlevens te redden."

Folteringen van kinderen en executies van baby's

De commissaris maakte bovendien nog melding van "geloofwaardig gedocumenteerde berichten over folteringen en executies van kinderen en volledige families, inclusief baby's". Pillay roept alle partijen op "een wapenstilstand uit te roepen, voordat er nog eens tienduizenden mensen gedood of verwond worden." (DPA/AFP/EE

Eigen mening : 

Ik wist wel dat er tijdens de oorlog enorm veel slachtoffers vielen. Maar door dit artikel te lezen viel mijn mond toch wel even open. De getallen lagen zo ontzettend hoog dat ik er echt van schrok. Wat me het meeste raakte was dat er veel kinderen het slachtoffer werden. Natuurlijk is het ook erg als volwassenen omkomen. Maar aan de ene kant krijgt een volwassene nog de kans om zich te beschermen. Deze kinderen kregen dat niet en werden gewoon omgebracht alsof er niets aan de hand was. 

Met de zin die ik in het rood heb gezet was ik het helemaal eens. Ik stel me die vraag ook regelmatig zelf : waarom werken de landen niet samen of vormen ze niet 1 groter geheel om zo problemen om alles op te lossen? Het zou inderdaad vele levens kunnen besparen en uiteindelijk zou alles tot een betere wereld kunnen leiden. 

Ik vond het een pakkend artikel door de hoge cijfers waar ik toch wel van schrok. Gewoon verschrikkelijk ! 

Wat is oorlog?

Bronnen :
http://nl.wikipedia.org/wiki/Oorlog
http://www.warchild.nl/kids/over-war-child/wat-is-oorlog

Wat is oorlog?

Voor de ene zal dit een andere betekenis hebben dan voor de andere. De letterlijke betekenis gaat als volgt : Oorlog is een gewapende strijd tussen volkeren of staten. Als etnische of religieuze groepen binnen dezelfde staat met elkaar een gewapende strijd voeren spreekt men van een Burgeroorlog. Men spreekt van een Wereldoorlog als een meerderheid van de grootste en sterkste landen over de hele wereld bij de oorlog betrokken is. Oorlogen tussen staten onderling zijn tegenwoordig zeldzaam.

Voor mij persoonlijk klopt deze definitie wel, maar tijdens het lezen viel me iets op. Ik gebruik de term ‘oorlog’ veel sneller terwijl de situatie op die moment helemaal niet zo erg is. Bv als er ruzie is tussen 2 vriendinnen spreken we al eens sneller de uitspraak uit : Nu is het oorlog. Terwijl er helemaal  geen geweld of wapens aan te pas komt.

Ik denk dat onze wij het woord oorlog dus sneller gaan gebruiken zonder er echt bij stil te staan en de echte betekenis soms vergeten.  Oorlog is echt wel iets groots en is iets heel erg en daar moeten we ons van bewust blijven. 

Waarom voeren mensen oorlog?

Ik denk dat er hier heel veel antwoorden juist op zijn. Als er voor 1 persoon iets te veel wordt kan dit escaleren tot iets groot. Als je dan met meerdere bent die aan eenzelfde touw trekken kan dit wel eens leiden tot een oorlog. 

Soms hoeft ook niet iedereen er hetzelfde over te denken. Als 1 iemand macht genoeg heeft om de andere mee te trekken kan dit al voldoende zijn. 

de grootste oorzaken zijn wel : 

- godsdienst 

- afkomst

- grondgebied en grenzen

- grondstoffen ( olie of diamanten ) 

- politieke macht en invloed

als je dit hebt gelezen kan je dus eigenlijk wel besluiten dat een oorlog eender wanneer kan uitbreken, waar dan ook.  Laten we hopen dat er vlug een einde komt aan al die vreselijke gevechten. 

War Horse

Bronnen : 
http://nl.wikipedia.org/wiki/Loopgraaf
http://www.youtube.com/watch?v=0OVRWRi-Zj8



Toen ik de film War Horse kreeg had ik helemaal geen zin om hem te zien. ' Een zware film over de oorlog' was mijn eerste reactie. Uiteindelijk keek ik hem toch en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Een zware film was het zeker, maar op diezelfde moment vond ik hem zo ongelofelijk mooi. 

Ik ben een enorme dierenvriend en dat in het verhaal een paard mee de 'hoofdrol' speelde maakte voor mij heel veel goed. Het was een film die de realiteit zeker liet zien over wereldoorlog 1 maar met de nodige stukken 'ontspanning' in werd het een heel erg pakkend verhaal waar ik naar kon blijven kijken. 

De film speelt zich af in wereldoorlog 1. Een jongeman, genaamd Albert heeft als beste vriend een paard nl Joey. Op een bepaalde dag wordt het paard verkocht aan het leger, en dit is voor hem hartverscheurend. Ook al is Albert te jong om mee te gaan in de oorlog hij besluit toch om naar Frankrijk te gaan om zijn vriend te zoeken. Het paard maakt zware tijden mee en vecht voor zijn leven. Op het einde van de film vindt de jongen zijn paard terug door zijn typisch 'gefluit'. 

De scene waarbij de soldaten in het loopgraf zitten is zeker iets dat bleef hangen.  Het waren enorme gangen in het zand waar de soldaten in verborgen zaten. Ze zochten bescherming tegen vuur, kogels en hun menselijke vijanden. De kant die naar de vijand toe ligt, wordt de borstwering genoemd, en de tegenoverliggende kant de rugdekking. Op plekken waar knikken in de loopgraaf zitten en hij dus zijkanten heeft, wordt een vergelijkbare dekking gebouwd, de schouderwering genoemd. De rugdekking is vaak hoger dan de borstwering, om te voorkomen dat de vijand de soldaten kan zien tegen de lucht wanneer ze boven de borstwering uitkijken.

In de Eerste Wereldoorlog waren er ook loopgraven die bovenop de grond gebouwd werden, vooral in de Britse sector bij Ieper, waar het grondwaterniveau zo hoog was dat bijna elk gat in de grond onmiddellijk vol water liep. Een geul in de grond graven was dus uitgesloten, zodat men zandzakken vulde en opwierp tot een borstwering en een rugdekking van soms twee meter of meer hoog en meerdere malen zo breed.

Dit alles werd beschermd door gigantische hoeveelheden prikkeldraad, zowel voor als achter de loopgraaf. Dit werd aan paaltjes en schroefpiketten bevestigd in brede banen door het landschap.

Dit is ook duidelijk te zien in de film. Je ziet dat de prikkeldraad overal verspreidt staat tussen de 2 vijanden in. 

Het leven in de loopgraven was zeker geen pretje. Weer of geen weer, de soldaten bleven buiten. Als het aan het regenen was kon dit leiden tot slijk waardoor sommige wel eens wegzakte tot aan hun middel.