Gedicht

Bron : 

Tekstfragment uit de film: 'All quiet on the western front' (1979)

We zagen vandaag in de klas een stukje uit de film : joyeux noël. We kregen het fragment te zien dat de soldaten besloten om hun wapens neer te leggen voor kerstavond. Ze kwamen samen, dronken en praatten met elkaar, zonder enige vorm van bedreiging te zijn op die moment. 

In dat stuk zag je duidelijk dat ieder van die soldaten toch maar 'gewoon' een mens is met gevoelens. Net zoals jij en ik. Je zag dat ze genoten van het moment even zonder angst te leven en gewoon te kunnen genieten van de dingen die op hun afkwamen. Ze vertelde over hun familie en je zag dat ze elkaar ook echt begrepen, ook al waren ze normaal gezien vijanden van elkaar. 

Ik vond het zeer mooi om te zien dat er zo'n gebeurtenissen toch ook echt konden plaatsvinden tijdens deze zware tijden.  Toevallig kwam ik op een gedicht dat perfect bij deze scene paste. Ik vond het zeer mooi en het gedicht raakte me ook echt. Het was een stukje dat vertaald is uit de film : All quiet on the western front.
Het stukje tekst doet je nadenken en beseffen dat de mensen zelf ook me enorme schuldgevoelens zitten ... 

Ik wilde je niet afmaken..., maar je besprong me ineens.
Wat zou jíj gedaan hebben?
Ik ken je helemaal niet..., van zo dichtbij.
Ik zag alleen je geweer, je bajonet, je granaten.
Als we dat zouden weggooien...,zouden we broeders zijn.
Maar dat mogen we ons zeker niet realiseren..., dat mogen we niet!
We hebben allebei een moeder..., en een vader..., hetzelfde.
Onze doodsangsten..., hetzelfde.
De pijn..., hetzelfde.
Alles..., echt alles!

Vergeef me, kameraad.